Home Alone: Κάτι παραπάνω από μια Χριστουγεννιάτικη ταινία

Από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που παρακολούθησα το Home Alone. Ήταν βράδυ Παραμονής Χριστουγέννων και καθώς έκανα ζάπινγκ για να δω τι έχει η τηλεόραση, έτυχε να πέσω πάνω στην ταινία αυτή. Αποτέλεσμα αυτού να παρακολουθήσω μια κωμωδία που κάθε παιδί της ηλικίας μου τότε θα λάτρευε.

Το Home Alone, λοιπόν, που προβλήθηκε το 1990 και το οποίο είδα για πρώτη φορά πριν από τουλάχιστον μια δεκαετία, συνεχίζει να κάνει τα Χριστούγεννα όλων των μικρών παιδιών πιο όμορφα και διασκεδαστικά. Είναι τέτοια η απήχηση της ταινίας που όσες φορές και να την δεις, πραγματικά γελάς σαν να την βλέπεις πρώτη φορά! Οι περιπέτειες του μικρού Κέβιν, τον οποίο ξεχνάει η οικογένεια του στο σπίτι φεύγοντας για διακοπές στη Γαλλία, δίνουν το έναυσμα για μια αστείρευτη ταινία γέλιου στην οποία ο μικρός μας ήρωας βάζει πολλά εμπόδια τους «Υγρούς Ληστές», Χάρι και Μαρβ.

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο στην πλοκή της ταινίας καθώς πιστεύω ότι είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο αλλά εκεί που θα ήθελα να σταθώ είναι στην εξαιρετική σκηνοθετική-σεναριογραφική δουλειά της ταινίας. Δηλαδή, η παραγωγή με έναν μοναδικό τρόπο καταφέρνει να συνδυάσει το χιούμορ, σε σημείο που να σε πονάει η κοιλιά σου από τα γέλια, με την αξία της οικογένειας και ειδικότερα την μοναδική σχέση αγάπης που έχουν τα παιδιά με τους γονείς τους.

Αυτός ήταν, λοιπόν, κατά την γνώμη μου και ο λόγος που η ταινία έφτασε σε σημείο να πραγματοποιήσει συνολικά κέρδη 300 εκ. δολαρίων περίπου, παραμένοντας στο Τop 10 των εισπράξεων μέχρι τον Ιούνιο του 1991, όντας στην πρώτη θέση για 12 εβδομάδες. Με αποτέλεσμα η τηλεοπτική αυτή επιτυχία να μετουσιωθεί σε άλλες 4 ταινίες, 3 video games, 2 επιτραπέζια, 1 μυθιστόρημα, αλλά και μια ολόκληρη σειρά παιδικών παιχνιδιών. Μέχρι και στο βιβλίο Guinness έφτασε να μπει η ταινία καθώς ως το 2017 κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ ως η μεγαλύτερη εισπρακτική κωμωδία της Αμερικής. Όσον αφορά τον μικρό μας πρωταγωνιστή που έπαιζε τον ρόλο του Κέβιν Μακάλιστερ, η ταινία αυτή έμελλε να γίνει σταθμός στην καριέρα του καθώς έγινε το παιδί-θαύμα της μεγάλης οθόνης!

Προσωπικά, για εμένα το Home Alone είναι η καλύτερη και πιο διασκεδαστική κωμωδία που έχω δει μέχρι στιγμής στην ζωή μου. Βλέποντας την ταινία αυτή ως παιδί για πρώτη φορά, έδωσα μια νέα διάσταση στα Χριστούγεννα πιο χαρούμενη και συνάμα φωτεινή. Αρκεί, βέβαια, όλα τα παιδιά, με τις νουθεσίες και των γονιών τους, να έχουν κατά νου ότι οι σκηνές που εκτυλίσσονται σε όλα τα Home Alone είναι μυθοπλασία καθώς στην πραγματική ζωή τα «δεινά» που πέρασαν ο Χάρι και ο Μαρβ έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου.

Τα δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν στην google.

Γονείς με αναπηρία

 

Το σημερινό άρθρο το γράφω ύστερα από αρκετή σκέψη, διότι είναι ένα ακόμη ευαίσθητο ζήτημα που απασχολεί αρκετούς γονείς. Με πολλή αγάπη και σεβασμό σήμερα θα αναπτύξουμε το θέμα της αναπηρίας στους γονείς αλλά και πώς να το συζητήσουν με τα παιδιά τους. Πώς να τα κάνετε δηλαδή να αγαπήσουν και να σέβονται το διαφορετικό.

Μιλήστε στα παιδιά σας λοιπόν με κάθε ειλικρίνεια γι' αυτό που σας συμβαίνει, δεν είναι ανάγκη να κρύβεστε, γενικά αλλά και ειδικά, από τα ίδια σας τα παιδιά. Η ειλικρίνεια θα βοηθήσει τα παιδιά σας να αντιληφθούν γιατί εσείς διαφέρετε και σε τί από τους υπόλοιπους μπαμπάδες και μαμάδες, γιατί σας λείπει κάποιο άκρο, γιατί κουτσαίνετε ή έχετε αναπηρικό αμαξίδιο.

Βοηθήστε τα παιδιά σας να αγαπήσουν και να υποστηρίξουν το διαφορετικό, να το σέβονται και όχι να ντρέπονται γι' αυτό. Δεν θα είστε μόνο εσείς στην ζωή τους που θα έχετε κάποια αναπηρία. Οπότε προετοιμάστε τα κατάλληλα για να το «δουν» φυσιολογικά. Για να συμβεί όμως αυτό, οφείλετε να νιώθετε και εσείς εντάξει με την διαφορετικότητα σας.

Ενισχύστε την ενσυναίσθηση των παιδιών σας μέσα από παιχνίδια ρόλων, βίντεο και εικόνες. Διαβάστε παραμύθια, ακούστε μουσική. Ευαισθητοποιείστε το παιδί σας σχετικά με το θέμα. Λύστε του κάθε είδους απορία σχετικά με το τι είναι αναπηρία, γιατί συμβαίνει, πώς νιώθετε γι’ αυτό. Ρωτήστε το πώς μπορεί να νιώθει εκείνο.

Από την στιγμή που εσείς νιώθετε καλά με την διαφορετικότητα σας, έτσι θα νιώθουν και τα παιδιά σας. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, θέλει θάρρος, τόλμη, σεβασμό και όχι ντροπή. Δεν ωφελεί κανέναν το να κρύβετε την αναπηρία σας. Αν νιώθετε ωστόσο ότι δεν μπορείτε να τα καταφέρετε μόνοι σας, ζητήστε βοήθεια από τους ειδικούς. Δεν είστε μόνοι! Αποδείξτε στον εαυτό σας και στην οικογένειά σας ότι μπορείτε!

Με πολλή αγάπη και σεβασμό…….

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία, Εκπαιδευτικός

Follow & Like:Teacher's Blog

Το ζήτημα του θανάτου/της απώλειας στο σχολείο: Αντιμετωπίζοντας την κατάσταση

Εισαγωγή

Το ζήτημα του θανάτου/της απώλειας είναι πολύ σημαντικό, καθώς εστιάζει τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Άλλωστε την κατάσταση αυτή μπορούμε να την κατανοήσουμε και μέσα από την κοινωνική ανθρωπολογία. Βιβλία που έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Νήσος, εστιάζουν σε αυτό το θέμα πέρα από το εκπαιδευτικό πλαίσιο, δηλαδή στο πλαίσιο της φυλής και του πολιτισμού. Άλλωστε στον τρόπο που βιώνουμε τα αισθήματα του θανάτου ή της απώλειας πάνω κάτω δεν διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Ίσως, όμως, ως προς την ένταση και τη διάρκεια αυτών των συναισθημάτων να διαφέρουμε. 

Η έννοια του θανάτου μπορεί να εξηγηθεί μέσα από διάφορες θεωρίες, όπως την ψυχαναλυτική θεωρία του Sigmund Freud και της θεωρίας των σταδίων του John Bowlby (Κρυσταλλίδου, 2013). Η Κρυσταλλίδου αντλώντας στοιχεία από τον Sigmund Freud υποστηρίζει ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά στον τρόπο έκφρασης της απώλειας/του θανάτου μεταξύ των ενήλικων και των παιδιών. Αναφορικά με την πρώτη ομάδα, τους ενήλικες, αυτοί αποφεύγουν να μιλούν για την απώλεια/ το θάνατο, δηλαδή εμφανίζονται πιο συγκρατημένοι, ενώ η δεύτερη ομάδα, τα παιδιά, φαίνεται να μην έχουν αναστολές και να διακρίνονται από μια μορφή ενθουσιασμού, χρησιμοποιώντας το παιχνίδι και το λόγο τους σε εκφράσεις που συνδέονται με την απώλεια/το θάνατο. Η Λεονταρή το 2008 στηριζόμενη στη διεθνή βιβλιογραφία, υποστήριξε ότι η ικανότητα του παιδιού με καταλαβαίνει την απώλεια/ τον θάνατο σχετίζεται με τον χειρισμό του σε ορισμένες αφηρημένες έννοιες, όπως, για παράδειγμα, το αναπόφευκτο, τη μη αναστρεψιμότητα, την αιτιότητα, την παγκοσμιότητα και την πτώση των λειτουργιών (Κρυσταλλίδου, 2013, για μια ανασκόπηση πάνω σε αυτό το θέμα βλ. στο ίδιο και στη σελ. 20). 

Ιστορικά η  κατανόηση της έννοιας της απώλειας/του θανάτου από τα παιδιά σε ερευνητικό επίπεδο αρχίζει από τη δεκαετία του 1930 με έρευνες να γίνονται συστηματικά μέχρι τη δεκαετία του 1980 (Κρυσταλλίδου, 2013). Μερικά από τα αποτελέσματα αυτών των παλαιότερων ερευνών έδειξαν ότι η κατανόηση της έννοιας του θανάτου αποκτάται από τα παιδιά στην ηλικία των 5 και 7 ετών, ενώ η απόκτηση μιας ώριμης εικόνας της έννοιας του θανάτου ξεκινά από την ηλικία των 10 ετών (Κρυσταλλίδου, 2013). 

Σχετικά με τις αντιδράσεις που βιώνουν τα παιδιά, η Κρυσταλλίδου αντλώντας κάποιες αναφορές από τη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρει ότι υπάρχουν 8 αντιδράσεις κι αυτές είναι: (1) κλονισμός και άρνηση, (2) θυμός, (3) ενοχές και αυτοκατηγορίες, (4) έντονο άγχος και φόβος, (5) διαταραχές ύπνου, (6) απόσυρση, (7) σωματικές αντιδράσεις/ εκδηλώσεις και (8) προβλήματα στο σχολείο (Κρυσταλλίδου, 2013). Κάποιες από αυτές τις αντιδράσεις θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι εντοπίζονται και στους ενήλικες. 

Σχολείο και αντιμετώπιση του θανάτου/ της απώλειας 

Το σχολείο εκτός από τις δεξιότητες εγγραμματισμού έχει και ως στόχο την συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη των μαθητών και μαθητριών. Το σχολείο βοηθά τους/ τις  μαθητές και μαθήτριες να κατανοήσουν τις  πολύπλευρες και πολύπλοκες έννοιες της καθημερινής ζωής, να έρθουν αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις και να τις λύσουν. Επίσης, το σχολείο βοηθάει τους μαθητές και τις μαθήτριες να νοηματοδοτήσουν διάφορες και πολύπλοκες κοινωνικές καταστάσεις και να δομήσουν την ταυτότητά τους. Άρα, λοιπόν, στόχος του σχολείου είναι η ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών και μαθητριών. 

Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας σοβαρής κατάστασης απαιτεί την εμπλοκή όλων και όχι μόνο του/ της εκπαιδευτικού. Για παράδειγμα σημαντική είναι και η συμμετοχή των ψυχολόγων και των κοινωνικών λειτουργών, αλλά και της οικογένειας. Όταν η αντιμετώπιση έχει ως σύμμαχους όλους, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι παραπάνω από απλώς θετικά. 

Από πλευράς μαθητή/μαθήτριας, ο/η εκπαιδευτικός χρειάζεται να έχει ανοικτό πνεύμα, να δείχνει κατανόηση, να δίνει χρόνο και χώρο για έκφραση, να μη κρίνει τα αισθήματα των μαθητών/ μαθητριών, να τους παρακινεί να εκφράζονται για τα αισθήματα που βιώνουν μέσα από διάφορους τρόπους (π.χ. ζωγραφική, μουσική, χορός, γράψιμο, κ.λπ). Πάνω από όλα ο/η εκπαιδευτικός πρέπει να είναι οπλισμένος/η με υπομονή και να συζητάει, καθώς και να οργανώνει δραστηριότητες από κοινού με την οικογένεια, αλλά και τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους που εργάζονται σ τη σχολική μονάδα. 

Από πλευράς εκπαιδευτικού είναι πολύ σημαντικό να εκπαιδεύεται πάνω σε αυτό το θέμα μέσα από ποιοτικά βιωματικά εργαστήρια, τα οποία θα έχουν και ως καθοδηγητές/τριες ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Με αυτόν τον τρόπο θα αγγίξει όλες τις πτυχές αυτής της κατάστασης, δηλαδή θα έχει μια πολύπλευρη κατανόηση και αντίληψη για το θέμα. Από την άλλη, σημαντικό είναι ο/η εκπαιδευτικός να εκπαιδευτεί βιωματικά και στη χρήση των τεχνών ως μέσο θεραπείας και έκφρασης σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.  Η τέχνη ως μέσο έκφρασης όχι μόνο μας βοηθά να εξωτερικεύσουμε αυτά τα αισθήματα που βιώνουμε εξαιτίας αυτής της κατάστασης, αλλά μας βοηθά να έρθουμε και πιο κοντά με τον εαυτό μας, να κατανοήσουμε τα αισθήματα μας και να τα αντιμετωπίσουμε, δηλαδή να μη φτάσουμε στο βαθμό εμείς (εκπαιδευτικοί) ή οι μαθητές/μαθήτριες να έχουμε/έχουν παθολογικά συναισθήματα, τα οποία με τη σειρά τους θα επηρεάσουν και την προσωπικότητά μας/τους. Επίσης, η τέχνη μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τους φόβους του θανάτου/ της απώλειας που πολλές φορές δημιουργούμε μέσα μας. Συνεπώς, η ένταξη της τέχνης ως μέσο έκφρασης και θεραπείας στα σχολεία είναι κάτι πολύ σημαντικό. 

Επίλογος-Συμπέρασμα

Η κατανόηση του θανάτου/της απώλειας είναι, θα λέγαμε, κάτι πολύ δύσκολο και πολύπλοκο. Χρειάζεται σφαιρική αντιμετώπιση. Η ολιστική αντιμετώπιση δεν έρχεται εν μια νυκτί. Στην ουσία πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλα θέλουν χώρο, χρόνο, υπομονή, δύναμη και κατανόηση, προκειμένου να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι άνθρωποι είτε είναι πολύ σημαντικοί, είτε λιγότερο σημαντικοί πάντα αφήνουν το στίγμα τους στη ζωή μας, καθώς μέσα από την προσωπικότητά τους και τις πρακτικές τους μας επηρεάζουν πολύ ή λίγο, όπως υποστηρίζει και ο ελληνοαμερικανός ιατρός κοινωνιολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Yale, Νικόλας Χρηστάκης. Στις ημέρες της πανδημίας του νέου κορωναϊού απαιτείται μια πιο καλή και στοχευμένη βιωματική εκπαίδευση, ώστε τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και οι μαθητές/ μαθήτριες να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τον θάνατο/την απώλεια ενός πολύ ή λιγότερο αγαπημένου προσώπου που νοσεί πολύ βαριά από το νέο κορωναϊό που προκαλεί τη νόσο COVID-19. Δεν θα ήταν κακό να εμπλέξουμε και σε αυτή τη βιωματική εκπαίδευση και τους γονείς, καθώς μέσω αυτών τα αποτελέσματα θα είναι και πιο δυνατά. Άρα, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εμπλοκή όλων σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά και στα βιωματικά εργαστήρια μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το θάνατο/ την απώλεια ενός προσώπου, είτε αυτό αφορά το συγγενικό είτε το σχολικό περιβάλλον. 

Βιβλιογραφικές αναφορές

Κρυσταλλίδου, Ε. (2013). Η διαχείριση του πένθους των παιδιών στο σχολικό πλαίσιο: Στάσεις και αντιλήψεις εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αδημοσίευτη Διπλωματική Εργασία. Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιωάννινα, Ελλάδα.

Κωνσταντίνος Μαντζίκος, Εκπαιδευτικός Π.Ε.61-Ερευνητής

Σημείωση: Η φωτογραφία ανήκει σε δικαιώματα της Google και το παρόν κείμενο αποτέλεσε εργασία του συγγραφέα σε μοριοδοτούμενο επιμορφωτικό σεμινάριο. 

 

 

 

Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο γονείς θέλουν!

Το κείμενο αυτό είναι ταυτόχρονα επιστημονική μελέτη και εμπιστευτική επιστολή σε γονείς που σκέφτονται. Απευθύνεται σε συνήθεις γονείς, που μέσα σε συνήθεις οικογένειες ανατρέφουν συνήθη παιδιά. Και στην πορεία συναντούν δυσκολίες, απορίες, προβλήματα, ίσως και αδιέξοδα.

Όλο και συχνότερα, αυτοί οι συνήθεις γονείς θέτουν το ερώτημα: "Μήπως το παιδί χρειάζεται ψυχολόγο;"

Η εμπειρία και ο στοχασμός, ωστόσο, με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, κατά κανόνα, τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν! Αυτή η ανοιχτή επιστολή, λοιπόν, εξηγεί με τρόπο κατανοητό τι σημαίνει η σχέση γονιού- παιδιού, τι περιμένει το παιδί απ' τους γονείς του, πώς μπορεί να στέκεται ο γονιός στη θέση του και πώς ν' αντιμετωπίζει τα προβλήματα που εκδηλώνονται με συμμετοχή του παιδιού. Παράλληλα, εκθέτει τη θεμελιώδη λογική και συγκεκριμένες οδηγίες, που μπορούν να υποστηρίξουν την τέχνη του γονιού. Μια τέχνη βασισμένη σε δύο πράγματα που κάθε συνήθης γονιός μπορεί να προσφέρει στο παιδί του: αγάπη και κανόνες.

  

Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε και ένα video το οποίο δημιούργησε η συνεργάτης μας Σπυριδούλα Λάλου, στο οποίο αναφέρετε στο εν λόγω θέμα.

Συγγραφέας: Νίκος Σιδέρης

Εκδόσεις Μεταίχμιο - Buy a book

Επιμέλεια βίντεο: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Follow & Like: Teacher's Blog

 

Σας αρέσει το βιβλίο; Αν ναι, τότε ρίξτε μια ματιά στις βιβλιοπροτάσεις μας!

Τα σχολεία άνοιξαν και ως εκ του οι καλοκαιρινές διακοπές έφτασαν και φέτος στο τέλος τους. Σε ένα καλοκαίρι πολύ περίεργο λόγω της κατάστασης που προκάλεσε η πανδημία του Covid-19, τα βιβλία ήταν εδώ για να μας κάνουν και φέτος παρέα στα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα.

Εμείς στο Sciencart για άλλο ένα καλοκαίρι αφιερώσαμε πολύ από τον ελεύθερο μας χρόνο στην ανάγνωση και για αυτό σκεφτήκαμε να σας προτείνουμε μερικούς τίτλους βιβλίων που μας άρεσαν και πιστεύουμε ότι αξίζει να διαβάσετε. Έτσι, λοιπόν, τα επιστημονικά μέλη της ομάδας μας, σας προτείνουν: 

Κοινωνικά Βιβλία

• Harper Lee- Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια, Εκδόσεις BELL
• Madeline Miller- Το τραγούδι του Αχιλλέα, Εκδόσεις Διόπτρα 
• Knut Hamsun- Η πείνα, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Βιβλία Αστυνομικής Λογοτεχνίας

• Jo Nesbo- Νέμεσις, Εκδόσεις Μεταίχμιο
• Ian Rankin- Οι Αναστημένοι, Εκδόσεις Μεταίχμιο
• Sophie Hannah- Έγκλημα με υπογραφή, Εκδόσεις Διόπτρα

Εδώ, να σημειώσουμε ότι επιλέξαμε να σας προτείνουμε Κοινωνικά και Αστυνομικά βιβλία καθώς είναι δύο αρκετά γενικές κατηγορίες, οι οποίες προσελκύουν πληθώρα αναγνωστών και είναι αρεστές από την πλειοψηφία του κοινού.

Σας ευχόμαστε να έχετε μια καλή και εποικοδομητική νέα χρονιά με κάθε επιτυχία σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο καθώς και με υγεία πάνω από όλα!! Αν αποφασίσετε να διαβάσετε τα βιβλία που σας προτείνουμε, θα χαρούμε πολύ να μας στείλετε τις κριτικές σας.

Τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν στην google.

Παιδική κακοποίηση: Είδη και αναγνώριση της

Εισαγωγή

Με τον όρο «παιδική κακοποίηση» αναφερόμαστε στη βία, την κακή µμεταχείριση ή την παραµέληση την οποία βιώνει ένα παιδί ή ένας έφηβος ενώ βρίσκονται υπό την «προστασία» ενός ατόµου το οποίο εμπιστεύονται ή από το οποίο εξαρτώνται (γονιός, αδελφός, αδελφή, άλλος συγγενής ή κηδεμόνας ή κάποιος που φροντίζει το παιδί).

Η παιδική κακοποίηση μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις. Επίσης, μπορεί να είναι φανερή από τρίτους ή και όχι. Να είναι επαναλαμβανόμενη, να συμβεί μία φορά, να είναι σταθερή ως προς τη μορφή της ή να παίρνει διαφορετικές μορφές (π.χ. σωματική, λεκτική κ.α.).

Αν και δεν υπάρχει ένας γενικός ορισμός κοινά αποδεκτός από όλους για την παιδική κακοποίηση, υπάρχουν κάποιες βασικές συνισταμένες ως προς τα είδη – μορφές της, ο οποίες αναφέρονται παρακάτω:

Α) Σωματική (κάθε μορφή πρόκλησης τραύματος ή βασανισμού, π.χ. τραντάγματα, βασανισμοί, εγκαύματα, μώλωπες, γροθιές ακόμη και θάνατο).

Β) Σεξουαλική (είναι από τις μορφές της παιδικής κακοποίησης που προκαλούν επιπτώσεις άμεσες π.χ. διαταραχές στον ύπνο και μακροχρόνιες π.χ. κατάθλιψη).

Γ) Συναισθηματική (περιλαμβάνει τον εκφοβισμό ή τον εγκλεισμό του παιδιού και ως συνέπεια έχει το υπερβολικό άγχος, την αντικοινωνική συμπεριφορά. κατάθλιψη κ.α.).

Δ) Παραμέληση (οι επιπτώσεις της παραμέλησης περιλαμβάνουν την έλλειψη υγιεινής, ασφαλούς περιβάλλοντος, καθαριότητας και κάλυψης των βασικών αναγκών των παιδιών).

Ε) Δευτερογενής κακοποίηση (τα παιδιά που υφίστανται αυτού του είδους την κακοποίηση παρουσιάζουν προβλήματα όπως άγχος, φοβίες, χαμηλή αυτοεκτίμηση, απόσυρση κ.α.).

Αναγνωρίζοντας την Παιδική Κακοποίηση και Παραµέληση: Σηµεία και Συμπτώματα 

Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουµε κακοποιηµένα ή παραµεληµένα παιδιά είναι καταφέρουμε και να µάθουµε να αναγνωρίζουµε τα σηµεία και τα συµπτώµατα της παιδικής κακοποίησης και παραµέλησης. Όπως είναι φανερό η κακοποίηση δεν διακρίνεται σύμφωνα με την ηλικία του παιδιού, οποιοδήποτε παιδί, σε οποιαδήποτε ηλικία, µπορεί να έχει βιώσει οποιασδήποτε µορφής κακοποίηση.

Παιδική κακοποίηση ή παραµέληση πρέπει να υποπτευόμαστε όταν, το παιδί:

• ∆είχνει ξαφνικές αλλαγές στη συµπεριφορά του αλλά και αρνητικές ή στην απόδοσή του στο σχολείο.
• Παρότι οι γονείς ενημερώθηκαν για φυσικά ή ιατρικά προβλήµατα το παιδί δεν έλαβε βοήθεια.
• Έχει µαθησιακές δυσκολίες (ή αδυναµία συγκέντρωσης) η οποία δεν µπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα οργανικά ή ψυχολογικά αίτια.
• Είναι πάντα επιφυλακτικό, σαν να προετοιμάζεται ότι κάτι κακό θα συµβεί.
• Στερείται της επίβλεψης ενηλίκων.
• Είναι υπερβολικά υποχωρητικό, παθητικό, ή σε απόσυρση.
• Προσέρχεται στο σχολείο ή άλλες δραστηριότητες νωρίς, παραµένει αργά, και δε θέλει να επιστρέψει σπίτι.

Από την άλλη, παιδική κακοποίηση ή παραµέληση πρέπει να υποπτευόμαστε όταν, ο γονιός:

• ∆είχνει µικρό ενδιαφέρον για το παιδί του.
• Αρνείται την ύπαρξη προβληµάτων ή κατηγορεί το παιδί για τα προβλήµατα στο σπίτι ή στο σχολείο.
• Λέει στους δασκάλους ή άλλους που το φροντίζουν να χρησιµοποιούν αυστηρή σωµατική τιµωρία/για να το πειθαρχήσουν.
• Θεωρεί ότι το παιδί είναι τελείως κακό, ανάξιο, ή ένα φορτίο/µια επιβάρυνση.
• Χρησιµοποιεί το παιδί κυρίως για φροντίδα, προσοχή και την ικανοποίηση των συναισθηµατικών του αναγκών.

Όλα όσα προαναφέρθηκαν είναι ενδεικτικά. Στη συνέχεια θα δούμε κάποια στοιχεία σχετικά με την κάθε μορφή κακοποίησης.

Μορφές Κακοποίησης

Σωματική κακοποίηση:

1. Έχει ανεξήγητες µελανιές, δαγκωµατιές, εγκαύµατα, κατάγµατα, ή µαυρισµένα µάτια.
2. Έχει µώλωπες.
3. Φαίνεται να φοβάται τους γονείς του και διαµαρτύρεται ή κλαίει όταν πλησιάζει η ώρα της επιστροφής στο σπίτι.

 Σεξουαλική κακοποίηση:

1. ∆υσκολεύεται να περπατήσει ή να καθίσει.
2. Αρνείται να αλλάξει για το µάθηµα της γυµναστικής ή να συµµετάσχει σε φυσικές δραστηριότητες.
3. Αναφέρει εφιάλτες ή νυχτερινή ενούρηση.
4. Παρουσιάσει εγκυµοσύνη ή κάποιο αφροδίσιο νόσηµα, ιδιαίτερα εάν είναι κάτω των 14 ετών.
5. Αναφέρει σεξουαλική κακοποίηση από κάποιον γονιό ή ενήλικα που το φροντίζει.

Συναισθηματική κακοποίηση

1. Εκδηλώνει ακραίες συµπεριφορές
2. Εκδηλώνει συµπεριφορές «µεγαλίστικες» (κάνει το «γονιό» σε άλλα παιδιά) ή «παιδιαρίστικες» (ρυθµικές κινήσεις ή χτύπηµα του κεφαλιού).
3. Παρουσιάζει καθυστέρηση της σωµατικής ή της συναισθηµατικής του ανάπτυξης.
4. Έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.
5. Αναφέρει έλλειψη συνδέσµου µε τους γονείς/το γονιό.

Παραμέληση

1. Απουσιάζει συχνά από το σχολείο.
2. Ζητιανεύει ή κλέβει φαγητό ή χρήµατα.
3. ∆εν τυγχάνει της απαραίτητης ιατρικής ή οδοντιατρικής φροντίδας, εµβολιασµών, ή γυαλιών οράσεως.
4. Είναι συνεχώς βρώµικο και δύσοσµο.
5. Κάνει χρήση οινοπνεύµατος ή άλλων ουσιών (ναρκωτικών).

Επίλογος

Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι:

• Το σώµα µου και το µυαλό µου είναι δικά µου.
• Μικροί και µεγάλοι, πρέπει να σέβονται το δικαίωµά µου αυτό.
• Μπορώ να πω «ΟΧΙ» σε κάποιον που θέλει να µε αγγίξει ενώ εγώ δεν το επιθυµώ.
• Πρέπει να λέω «ΟΧΙ» σε κάθε συµπεριφορά που µε κάνει να ανησυχώ, να φοβάµαι ή να νιώθω µπερδεµένος.
• Τρέχω µακριά από όποιον µε κάνει να φοβηθώ Λέω πάντα στους γονείς µου – και στους δύο ή στον ένα από τους δύο ό,τι µου συµβαίνει κυρίως αν µε κάνει να νιώθω άσχηµα.

Το ζήτημα της παιδικής κακοποίησης είναι πολύμορφο και λαμβάνει μεγάλη έκταση και συζήτηση. Ωστόσο με αυτό το σύντομο άρθρο επιδιώκουμε την εν μέρει ενημέρωσή σας.

Που µπορείτε να απευθυνθείτε εάν υποπτευθείτε µια περίπτωση παιδικής κακοποίησης;

• Στις τοπικές αρχές, στο Αστυνοµικό Τµήµα της περιοχής και σε Υπηρεσίες Πρόνοιας.
• Στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού: Φωκίδος 7 (4ος όρ.), 115 26 Αθήνα, Τηλ. 01-7715.791 - Fax 01-7793.648, E-mail: agatinst@otenet.gr
• Στην τηλεφωνική γραµµή SOS «1056»

Επιμέλεια άρθρου: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία, Εκπαιδευτικός

Αναδημοσίευση άρθρου από την σελίδα Teacher's Blog

Πηγές:

«Παιδική Κακοποίηση», Παρασκευή Παναγοπούλου MPH, Παιδίατρος ∆ιδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ

«Παιδική κακοποίηση και παρεμβάσεις», Μ. Αβραμίκα, Π. Λαφαζάνη, Ε. Στεφανούδη

Τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν στην google.

Book Review: Νέμεσις (Jo Nesbo)

Αδιαμφισβήτητα, ο διάσημος συγγραφέας βιβλίων Jo Nesbo έχει αφήσει το αποτύπωμα του όσον αφορά την Αστυνομική Λογοτεχνία. Μεταξύ άλλων, ένα από τα βιβλία του που έχει χαρακτηριστεί ότι είναι από τα καλύτερα που έχει γράψει είναι η «Νέμεσις».

Έτσι, λοιπόν, διαβάσαμε το βιβλίο και έχουμε μείνει εντυπωσιασμένοι από το στυλ γραφής του Nesbo. Χρονολογικά, η «Νέμεσις» είναι το τέταρτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον ιδιόρρυθμο Νορβηγό επιθεωρητή Χάρι Χόλε. Το σκηνικό που έχει δημιουργήσει ο συγγραφέας θυμίζει ταινία του Hollywood και άξιο αναφοράς είναι ότι όλοι οι πρωταγωνιστές έχουν κάποια προσωπική ιστορία από το παρελθόν που έμμεσα ή άμεσα επηρεάζει την υπόθεση. Επίσης, η ταχύτητα που εκτυλίσσονται τα γεγονότα είναι τόσο γρήγορη που δεν θέλεις να σταματήσεις να διαβάζεις το βιβλίο. Εδώ φαίνεται πως ο συγγραφέας έχει εξελίξει και ωριμάσει την γραφή του σε σχέση με τα πρώτα του βιβλία καθώς όποιος έχει διαβάσει το πρώτο του βιβλίο «Νυχτερίδα» σίγουρα θα κατανοήσει τις διαφορές που υπάρχουν στην γραφή.

Αυτό, όμως, που κάνει την «Νέμεσις» να ξεχωρίζει είναι ο συνδυασμός επιστημονικών στοιχείων και μυθοπλασίας. Συγκεκριμένα, υπάρχουν παράγραφοι καθώς και ολόκληρα κεφάλαια στα οποία ο συγγραφέας μέσα από τους χαρακτήρες του βιβλίου θίγει θέματα που άπτονται της Επιστήμης. Για παράδειγμα, σε κάποιο σημείο του βιβλίου κάνει αναφορά στον όρο Ναρκισσισμός, τον οποίο αναπτύσσει πολύ σωστά και τεκμηριωμένα. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει κάτι παρόμοιο σε άλλα αστυνομικά μυθιστορήματα, με εξαίρεση τα βιβλία του Arthur Conan Doyle. Επιπρόσθετα, φαίνεται έντονα και το προσωπικό στοιχείο, κάτι το οποίο συνηθίζει να κάνει γενικά ο εν λόγω συγγραφέας. Δηλαδή, όπως ο ίδιος έχει πει σε συνέντευξη του, να προσθέτει στα βιβλία του πράγματα τα οποία υπάρχουν και στην προσωπική του ζωή (π.χ. ο δρόμος στον οποίο εκτυλίσσεται ένα μέρος των γεγονότων, στην πραγματικότητα είναι ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται η διεύθυνση της κατοικίας του).

Σε γενικές γραμμές είναι φανερό πως πριν γράψει το βιβλίο έχει κάνει μια πολύ αναλυτική και εμπεριστατωμένη προεργασία ώστε το αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακό. Καλό θα ήταν ο αναγνώστης, να διαβάσει με την σειρά που έχουν εκδοθεί τα βιβλία για να έχει μια ομαλή ροή όσον αφορά την σύνδεση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα από το ένα βιβλίο στο άλλο. Τελειώνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι διαφωνούμε με την αρνητική αναφορά που κάνει προς το τέλος του βιβλίου για την θρησκεία. Κατά την γνώμη μας προσεγγίζει το συγκεκριμένο θέμα με τελείως λάθος τρόπο!! Ωστόσο, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα η οποία είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε book review και η παρούσα κριτική δεν αποτελεί το κατάλληλο μέρος για να αναλυθεί.

*Τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν στον συγγραφέα και τον Εκδοτικό Οίκο.

Παιγνιοθεραπεία: Το παιχνίδι και η θεραπευτική του ιδιότητα

Πόσες φορές έχετε και εσείς αναλογιστεί τα παιδικά σας χρόνια; Τα παιχνίδια που κάνατε μόνοι σας, με τους γονείς σας, τα αδέρφια και τους φίλους σας; Γιατί όχι και με τα παιδιά σας. Το παιχνίδι είναι η φύση του παιδιού αφού ακόμη και οι λέξεις έχουν την ίδια ρίζα. Παιδί ίσον παιχνίδι, έκφραση, χαρά, δημιουργικότητα.

Το παιχνίδι όπως έχει γίνει γνωστό τα τελευταία χρόνια έχει θεραπευτική ιδιότητα, γι’αυτό και χρησιμοποιείται με σκοπό την ανακάλυψη του τραύματος και την ίαση της ψυχής. Ένα παιδί λοιπόν μπορεί να ξεκινήσει θεραπεία με εργαλείο το παιχνίδι ύστερα από το 5^ο έτος , αφού δηλαδή έχει αναπτύξει το συμβολικό παιχνίδι κατά τον Piaget. Η θεραπεία είναι για όλες τις ηλικίες, μικρούς και μεγάλους. Επίσης, μπορεί να είναι ατομική ή και ομαδική με «αρχηγό» το παιδί. Εκείνο κατευθύνει την ροή της θεραπείας και όχι ο θεραπευτής με εκφράσεις της μορφής «Σήμερα θα κάνουμε…».

        

Η θεραπεία που στηρίζεται στο παιχνίδι έχει διάρκεια 45 λεπτά και ενδείκνυται σε περιπτώσεις παιδιών με: 

          Κρίσεις θυμού

      Ζήλια  

      Άγχος αποχωρισμού 

      Προβλήματα στην λεκτική επικοινωνία

          ΔΕΠ-Υ

          Αυτισμό

      Αντικοινωνική συμπεριφορά

      Διαταραχή ύπνου/ όρεξης

      Άγχος

          Πένθος

      Νυχτερινή ενούρηση

          Περιθωριοποίηση

      Εκφοβισμό

      Τραύματα

      Σχολικές επιδόσεις/απουσίες

      Αναπτυξιακή καθυστέρηση

      Ενδοοικογενειακή βία.

Σημαντικό ρόλο στην θεραπεία επίσης παίζει ο θεραπευτής, ως ένας ιδιαίτερος ενήλικας. Ο θεραπευτής οφείλει να μην έχει κατευθυντικό ρόλο, να είναι απελευθερωμένος από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Επίσης, πέρα από την ευγένεια, το χαμόγελο και την καθαρότητα που οφείλει να έχει, καλό θα ήταν σε κάθε συνεδρία να αναζητά έναν διαφορετικό και ενδιαφέρον τρόπο να γίνεται μοναδικός και ελκυστικός. Να είναι ο ξεχωριστός ενήλικας που θέλει να βλέπει το παιδί.

   

Συμπεραίνουμε λοιπόν πως το παιχνίδι βοηθάει το παιδί να χτίσει την προσωπικότητά του, να μαθαίνει κανόνες, να τονώνει την αυτοπεποίθηση του, να παίζει χωρίς επιπλήξεις, εντολές, περιορισμούς αλλά και όρια. Το παιχνίδι βοηθάει στον εντοπισμό των τραυμάτων της ψυχής και στην ίαση του. Μην το υποτιμάτε. Το παιχνίδι είναι για όλες τις ηλικίες. Παίξτε και γεμίστε τις ψυχές σας χαρά.

Επιμέλεια άρθρου: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία, Εκπαιδευτικός

Αναδημοσίευση άρθρου από την σελίδα Teacher's Blog

Πηγές: Σημειώσεις διαλέξεων σεμιναρίου του ομίλου ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ «Παιγνιοθεραπεία», Ρούβαλη Γεωργία. 

Εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση στα ΑΕΙ: Κριτική Ανάλυση

Η πανδημία του Covid-19 επηρέασε σχεδόν όλους τους τομείς της ζωής των ανθρώπων. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν να αλλάξει, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο, ο καθημερινός τρόπος ζωής μας. Επομένως, και η εκπαίδευση δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση. Σκοπός του κειμένου αυτού είναι να αναλύσει εμπειρικά το πώς ανταποκρίθηκαν τα Πανεπιστήμια στην πρόκληση της εξ΄ αποστάσεως διδασκαλίας και εξέτασης.

Αρχικά, όσον αφορά την εξ’ αποστάσεως διδασκαλία οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα Πανεπιστήμια ανταποκρίθηκαν πολύ γρήγορα στα νέα δεδομένα. Έτσι, οι φοιτητές δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα της μεγάλης αποχής από τα μαθήματα, σε αντίθεση με τους μαθητές στην Πρωτοβάθμια και ιδιαίτερα την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας το 96,35% των μαθημάτων που αφορούσαν προπτυχιακά προγράμματα σπουδών πραγματοποιήθηκαν μέσω σύγχρονης εξ αποστάσεως διδασκαλίας. Το υπόλοιπο 3,65% που δεν παραδόθηκαν εξ’ αποστάσεως ήταν μαθήματα εργαστηριακού ή κλινικού χαρακτήρα, στα οποία η διδασκαλία τους άρχισε στις 25 Μαΐου. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως διαδικτυακές πλατφόρμες όπως το Ms-Teams και το Webex βοήθησαν αποτελεσματικά στο εγχείρημα της εξ’ αποστάσεως διδασκαλίας. Βέβαια, στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι ορισμένα μαθήματα τα οποία από την φύση τους έχουν πρακτικό περιεχόμενο και διεξήχθησαν εξ’ αποστάσεως ήταν πολύ πιο δύσκολο να διδαχθούν μέσω του διαδικτύου σε σχέση με δια ζώσης. Για αυτό τον λόγο, είναι σημαντικό να συγχαρούμε τους διδάσκοντες για την προσπάθεια που κατέβαλαν να οργανώσουν την ύλη με τέτοιο τρόπο ώστε η διδασκαλία να γίνεται όσο πιο αποδοτικά. Αντίθετα, σε μαθήματα θεωρητικής φύσεως δεν παρατηρήθηκαν ιδιαίτερα προβλήματα. 

Ωστόσο, σε ότι αφορά την εξ’ αποστάσεως εξέταση τα προβλήματα που παρατηρήθηκαν ήταν πολλά και τα Πανεπιστήμια δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο έπακρο στις ανάγκες αυτού του τρόπου εξέτασης. Αδιαμφισβήτητα με βάση τον υλικοτεχνικό και πληροφοριακό εξοπλισμό που είχαν στην διάθεση τους πραγματοποίησαν φιλότιμες προσπάθειες αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό! Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα φοιτητών στους οποίους η πλατφόρμα eclass, η οποία ήταν ένα από τα διαθέσιμα εργαλεία εξ’ αποστάσεως εξέτασης λόγω της υπερφόρτωσης των server, είχε ως αποτέλεσμα την μη δυνατότητα των φοιτητών να εισέλθουν σε αυτή για να εξεταστούν. Άλλα περιστατικά που παρατηρήθηκαν ήταν φοιτητές που ενώ εξετάζονταν μέσω eclass το σύστημα τους "πετούσε" εκτός εξέτασης στα ξαφνικά! Σημειωτέον, αναφερόμαστε κυρίως στα προβλήματα που υπήρξαν στην εξέταση μέσω του εργαλείου του eclass καθώς η πλειοψηφία των διδασκόντων επέλεξαν κατά κύριο λόγο αυτό το εργαλείο για να διεξάγουν τις εξετάσεις των μαθημάτων τους. Φοιτητές του ΔΙΠΑΕ σε τοποθέτηση τους αναφέρουν ότι η βασική παράμετρος του τεχνικού προβλήματος δικτύου δεν ελήφθη σοβαρά υπόψη με συνέπεια φοιτητές/τριες που αντιμετώπισαν προβλήματα σύνδεσης να αποκλείονται από τις εξετάσεις (στις πηγές μπορείτε να βρείτε το link του άρθρου οπου υπάρχει ολόκληρη η τοποθέτηση). Άλλοι διαθέσιμοι τρόποι ήταν η προφορική εξέταση μέσω πλατφόρμας τύπου Ms-Teams, η εξέταση μέσω Ms-Forms το οποίο λειτουργεί όπως το ευρέως γνωστό google forms και τέλος η απαλλακτική εργασία εξαμήνου.

Εν κατακλείδι, παρά τα σαφώς επιτυχή αποτελέσματα της εξ’ αποστάσεως διδασκαλίας, όσον αφορά την εξ’ αποστάσεως εξέταση θα λέγαμε πως η πειραματική αυτή διαδικασία δεν πέτυχε στο έπακρο τον σκοπό της καθώς τα προβλήματα ήταν πολλά. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί η ευθύνη του κράτους το οποίο δεν διέθεσε τους απαραίτητους πόρους ώστε να αναβαθμιστούν οι server των Πανεπιστημίων για να μην έχουμε φαινόμενα όπως το να "πέφτει" το σύστημα κατά την διάρκεια της εξέτασης. Ευχόμαστε να μην υπάρξει δεύτερο κύμα ώστε σταδιακά οι Καθηγητές και οι φοιτητές να επιστρέψουν στα προ Covid-19 δεδομένα. Βέβαια, η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση καλώς ή κακώς όπως δείχνουν τα πράγματα ήρθε για να μείνει. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να χρησιμοποιείται με σύνεση και μεθοδικότητα από όλους τους εμπλεκόμενους.

Σημείωση: Ο αρθρογράφος ως φοιτητής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Παν/μιου Θεσσαλίας, εκτός από τις πηγές που χρησιμοποίησε, εξέφρασε παραπάνω τις προσωπικές του εμπειρίες σχετικά με την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση όπως αυτός και οι συμφοιτητές του, την βίωσαν.

Πηγές: Αρίστευσε η τηλεκπαίδευση στα ΑΕΙ (2020, Ιούλιος 22). Ανακτήθηκε από https://www.kathimerini.gr/1081660/article/epikairothta/ellada/aristeyse-h-thlekpaideysh-sta-aei

ΔΙΠΑΕ: Σοβαρά προβλήματα στις εξ αποστάσεως εξετάσεις καταγγέλλουν φοιτητές (2020, Ιούλιος 22). Ανακτήθηκε από https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/325941_dipae-sobara-problimata-stis-ex-apostaseos-exetaseis-kataggeloyn-foitites

Τα πνευματικά δικαιώματα της φωτογραφίας ανήκουν στην google.

Το παιδί μου λέει ψέματα, τι να κάνω;

Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ένας άνθρωπος λέει ψέματα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια. Ένα πολύ συχνό φαινόμενο, είναι τα παιδιά και ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία να λένε ψέματα. Δεν είναι κάτι ωστόσο που δεν διορθώνεται ή μένει για πάντα. Χρειάζεται σωστή διαχείριση και υπομονή.

Πρέπει, ως γονείς να καταλάβετε πως η διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, δεν μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτή από ένα παιδί και η διαδικασία αυτή απαιτεί χρόνια. Η αντίληψη λοιπόν που έχουν τα παιδιά για την αλήθεια, εξελίσσεται με βάση το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκεται το παιδί.

Ακολουθούν κάποιες συμβουλές ως προς την στάση που πρέπει να έχετε απέναντι σε ένα παιδί που ψεύδεται:

1) Μην οδηγείτε εσείς οι ίδιοι το παιδί σας στο ψέμα. Μερικές φορές όντας θυμωμένοι φωνάζετε αναζητώντας τον υπαίτιο που μπορεί για παράδειγμα να έσπασε ένα ποτήρι. Ο φόβος αυτόματα οδηγεί το παιδί στο ψέμα. Χειριστείτε το με ψυχραιμία και συζήτηση. Έτσι και το παιδί θα αντιληφθεί το λάθος του και θα γίνει υπεύθυνο για τα «λάθη» του.

2) Αγνοείστε τις αρνήσεις του, αλλά μην το στριμώχνετε. Μην το συνθλίβετε με τις αποδείξεις της λογικής και τις ερωτήσεις ενοχοποίησης. Ο σκοπός είναι να του δώσετε θάρρος να παραδεχτεί την πράξη ή το ψέμα του, όχι να το ενοχοποιήσετε ακόμη περισσότερο. Αυτό θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

3) Δώστε του διέξοδο. Μην τα αφήνετε να παγιδεύονται, ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος. Πρέπει να ξέρουν πώς γνωρίζετε την αλήθεια αλλά να έχουν το θάρρος ή να πάρουν το χρόνο τους για να σκεφτούν. Πάντα να συζητάτε ότι έχει συμβεί μην το αφήνεται να ξεχνιέται.

4) Μην του επιβάλλετε υπερβολικές τιμωρίες για τις αταξίες του. Αν το κάνετε αυτό,  θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πει πάλι ψέματα. Τα παιδιά είναι αδέξια, αλλά επιθυμούν πάντα να κάνουν το σωστό και να μην σας στεναχωρούν. Αν κάνουν ζημιά δεν θα την έχουν κάνει επίτηδες. Τα παιδιά δεν κρύβουν κακία μέσα τους.

5) Βοηθήστε το παιδί μέσα από την συζήτηση να βρει λύση στο πρόβλημα του καθώς και να του επεξηγήσετε ότι το ψέμα δεν είναι λύση για τίποτα. Δεν υπάρχει καλό ή κακό ψέμα. Απλά το αποφεύγουμε.

Τέλος μην ξεχνάτε πώς το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει. Αν χρησιμοποιείται και εσείς τα ψέματα για να επιτύχετε τους στόχους σας, το ίδιο θα κάνουν και τα παιδιά σας. Τα παιδιά εκτός των άλλων λατρεύουν την μίμηση και μαθαίνουν μέσω αυτής. Δώστε λοιπόν το καλό παράδειγμα στα παιδιά σας.

Επιμέλεια άρθρου: Λάλου Σπυριδούλα-Μαρία, Εκπαιδευτικός

Αναδημοσίευση άρθρου από την σελίδα 
Teacher's Blog

Πηγές: Anne Bacus, «Οι γονείς ρωτούν Οι ψυχολόγοι απαντούν»